Hai dous días contoume este sucedido o meu padriño. Agora xa está xubilado, pero cando traballaba como chapista chamouno un día un cliente que acababa de ter un pequeno choque a carón do concello de Lugo. Preguntáballe se podía achegarse ata alí cunha panca para desatrancar o peche da porta ou para desabolar o coche do bolardo no que quedara encaixado, xa non me acordo ben porque o relato tiña moitos meandros. Tanto ten, o caso é que como o taller non estaba lonxe, cargou a panca ao ombro e foise camiñando. Cando chegou deu voltas e máis voltas e non atopou o coche esnafrado nin o demo que o pariu. Preguntou a un taxista, que non sabía nada e madia levaba non saber. Porque o cliente tivera a ocorrencia de gastarlle unha broma e andaba pola contorna agochado, moi divertido, mentres o vía indo e vindo. Cando cansou, chamouno berrando o seu nome dende una esquina. Ao virarse o meu padriño, que estaba xunto a estatua de Ánxel Fole, bateu con ela con tanta forza coma mala sorte e comezou a deitar sangue ata empapar a camisa e logo o mono de traballo. No transo escachou unha costela e estivo meses doéndose. Non gardou rancor ningún ao leriante, que amais de moi bo cliente e moi boa persoa, non tivo tempo para novas troulas porque morreu de alí a pouco. Aínda hoxe reserva todo o rancor para Ánxel Fole. Porque segundo o meu padriño, aquel día Fole zoscoulle.
–Pero como vai ser, padriño, se non houbo home máis
pacífico no mundo?
–O Fole de bronce zoscoume ben zoscado.
–Pero como, se leva os polgares metidos nos escaves do
chaleco?
–Zoscoume.
E porque Fole zoscou ao meu padriño, a miña xenreira de
sempre ás estatuas acaba de mudar en odio. Teño que odiar ata a estatua pequena
e sen peaña dedicada a un home bo, non hai máis remedio. Pero agora que o penso
o que ía armado era o meu padriño, coa panca, e ao dar a volta para atender a
chamada ben puido mallar a Fole co ferro, que o bronce non delata as feridas
con sangue. De ser así, o relato do sucedido podería rematar como aqueloutro incluído
en Contos da néboa, no que dous
irmáns, o Juan Carlos e o Fadrique de Luaces e Castro, terminan leándose por
mor da argallada do Natillas. Feridos os dous, laíabanse: «¡Ai, meu irmanciño,
que te matei! Vou dereitiño ó inferno...». Laíabanse coas mesmas palabras, porque
eran xemelgos e aturaban a fatalidade de dicir e facer moitas veces o mesmo que
dicía ou facía o outro. Si, cando volva a contar a historia voulle cambiar o
final: Fole e o meu padriño, os dous mancados, tirados no chan, moi
arrepentidos, reconciliados, chorando, xemendo... ¡Ai, meu irmanciño, que te
matei!... Claro que non son irmáns, pero os dous saben contar un conto e os
dous levan o mesmo nome. Por iso viraron á vez e chocaron cando oíron berrar: ¡Ánxel!
0 comentarios:
Publicar un comentario