En Bandelo

Hai en Bandelo unha fonte que trae a memoria cantareira da vida e dunha nenez de maciras, castiros e carballos que abeiraban as corredoiras e mailas leiras de millo e patacas, de fentos xigantes para xogar ás agachadas, de xestas e mimosas amarelas, de carpazos morados, de pernas esgaduñadas nos toxos, de choromicadas e ortigadas, e daquelas amoriñas das silveiras que destinxían sempre nas mans que as apañaban e as mans manchaban a saia e non importaba. A fonte verte a auga no seo mineral dun sarcófago e quen podería dicir que dó paleocristián insculpiu a pena, quen sabería falarme daquel día esquecido que agora recolle a memoria dun tempo que aínda é comigo e dun espazo que xa non é máis que comigo.   

Hai tamén en Bandelo unha mesa para os xantares de verán á sombra das maciras. Os xantares sempre son unha festa. Corre o viño e esvara pola mesa, molla cunha alegría liviá a superficie mineral que é a lousa que tapou por anos e anos a sepultura dos devanceiros. E hai quen sabe dos días invernizos de seus e, na calor de xullo e do viño, conta os contos daquelas vidas que aínda son connosco e dunha terra que por elas é para nós.

Aprendéronme a mentira mineral da morte e das pedras. Aprendín a verdade fluída da vida, da auga e do viño. E agora sei que a auga e o viño precisan do colo das pedras ancestrais e que as pedras precisan ser regadas pola auga e o viño. Xa sei da relación necesaria e que debo rescatar as pedras da morte para a celebrar a vida. Porén, ás veces, aínda me revolvo contra a lección que dita a xeoloxía da mica de Bandelo e esfollo as súas láminas soldadas, como cando nena. Revírome, mesmo sen descoñecer que o único que vou conseguir é estragar a prezada xoia que corusca na terra.