En Bandelo




Hai en Bandelo unha fonte que trae a memoria cantareira da vida e dunha nenez de maciras, castiros e carballos que abeiraban as corredoiras e mailas leiras de millo e patacas, de fentos xigantes para xogar ás agachadas, de xestas e mimosas amarelas, de carpazos morados, de pernas esgaduñadas nos toxos, de choromicadas e ortigadas, e daquelas amoriñas das silveiras que destinxían sempre nas mans que as apañaban e as mans manchaban a saia e non importaba. A fonte verte a auga no seo mineral dun sarcófago e quen podería dicir que dó paleocristián insculpiu a pena, quen sabería falarme daquel día esquecido que agora recolle a memoria dun tempo que aínda é comigo e dun espazo que xa non é máis que comigo.   



Hai tamén en Bandelo unha mesa para os xantares de verán á sombra das maciras. Os xantares sempre son unha festa. Corre o viño e esvara pola mesa, molla cunha alegría liviá a superficie mineral que é a lousa que tapou por anos e anos a sepultura dos devanceiros. E hai quen sabe dos días invernizos de seus e, na calor de xullo e do viño, conta os contos daquelas vidas que aínda son connosco e dunha terra que por elas é para nós.


Aprendéronme a mentira mineral da morte e das pedras. Aprendín a verdade fluída da vida, da auga e do viño. E agora sei que a auga e o viño precisan do colo das pedras ancestrais e que as pedras precisan ser regadas pola auga e o viño. Xa sei da relación necesaria e que debo rescatar as pedras da morte para a celebrar a vida. Porén, ás veces, aínda me revolvo contra a lección que dita a xeoloxía da mica de Bandelo e esfollo as súas láminas soldadas, como cando nena. Revírome, mesmo sen descoñecer que o único que vou conseguir é estragar a prezada xoia que corusca na terra.

Esa enfermedad de los periódicos




“También, con el tiempo, había recuperado las ganas de leer periódicos, aunque esa lectura me había repelido siempre en seguida, lo que sin embargo, no había podido impedir que finalmente, cada día de nuevo, volviera a leerlos, ya entonces había quedado totalmente a merced de ese mecanismo que se repite diariamente y ahora, como sé, durante toda mi vida, el de procurarme y leer periódicos y ser repelido por ellos. Como mi abuelo, que exactamente igual que yo los había detestado durante toda su vida, yo también me había contagiado de esa enfermedad de los periódicos, que es incurable”.

Thomas Bernhard
El aliento
(Anagrama, Barcelona, 2000, p. 126)